Pas çdo cikli zgjedhor, veçanërisht kur rezultati është humbje, lind pyetja që në shumë vende demokratike është praktikë normale: a duhet që lideri i partisë humbëse të japë dorëheqjen? Në rastin shqiptar, kjo pyetje merr një peshë të veçantë kur bëhet fjalë për Sali Berishën – një figurë që ka dominuar jetën politike për mbi tri dekada dhe që vijon të jetë në qendër të debatit, edhe pse i shpallur “non grata” nga SHBA dhe Mbretëria e Bashkuar.
Rezultati i zgjedhjeve dhe përgjegjësia politike
Zgjedhjet e fundit treguan edhe një herë se Partia Demokratike, nën drejtimin e Berishës, nuk arriti të bindë shumicën e qytetarëve. Opozita doli e fragmentuar, pa një strategji të qartë dhe me një narrativë të vjetër që nuk preku nevojat reale të votuesve. Në një situatë të tillë, është e natyrshme që përgjegjësia të bjerë mbi drejtuesin kryesor – dhe ky është Sali Berisha.
Në çdo standard demokratik, një lider që nuk arrin të sjellë rezultate të pritshme, veçanërisht pas një fushate ku është vendosur gjithçka në funksion të tij, duhet të marrë përgjegjësinë politike dhe morale për humbjen. Dorëheqja nuk është dënim, por një akt dinjitoz që hap rrugën për rigjenerimin e forcës politike.
Një lidership i ngujuar në të shkuarën
Sali Berisha është një figurë historike në politikën shqiptare, por pikërisht kjo histori është bërë pengesë për të ardhmen e PD-së. Ai përfaqëson një epokë që nuk komunikon më me rininë, me votuesit e pashpërfaqur dhe me ata që kërkojnë një politikë moderne, të ndershme dhe me vizion. Në vend që të jetë simbol i ndryshimit, Berisha sot perceptohet si simbol i ngërçit, i ndarjes dhe i mosndryshimit.
Dorëheqja si akt emancipues
Një dorëheqje e Sali Berishës nuk do të thotë fundi i Partisë Demokratike. Përkundrazi, mund të jetë fillimi i një procesi emancipimi, ku kjo forcë politike mund të rilindë, të hapet ndaj brezave të rinj, të krijojë një ofertë të re politike dhe të dalë nga hija e një individi të vetëm. Askush nuk është i pazëvendësueshëm në politikë – sidomos kur historia personale bëhet më e madhe se vetë e ardhmja e partisë.
Përfundim: Koha për reflektim të thellë
Nëse Sali Berisha e do vërtet Partinë Demokratike, dhe jo vetëm lidershipin e saj, ai duhet të japë një shembull. Jo me fjalë, por me vepra. Dorëheqja nuk është kapitullim, por një akt kurajoz që i jep vendit dhe opozitës një shans të ri për të ndërtuar demokracinë mbi themele të freskëta dhe të shëndosha. Sepse Shqipëria ka nevojë për një opozitë të fortë, por jo një opozitë të mbërthyer në të shkuarën.
